مقدمه و هدف : بیماری مولتیپل اسکلروزیس نوعی بیماری پیشرونده و تحلیل برنده سیستم عصبی مرکزی می باشد. این بیماری غیر قابل پیش بینی و یکی از مهمترین بیماری های تغییر دهنده زندگی فرد است و بتدریج فرد را به سمت ناتوانی پیش می برد و سبب بروز استرس های گوناگون در ابعاد مختلف زندگی بیماران می گردد. به نظر می رسد آگاهی از میزان روش های سازگاری با استرس بیماران می تواند گامی موثر در جهت مقابله با استرس باشد. مطالعه حاضر با هدف بررسی و تعیین میزان استرس در بیماران مبتلا به مولتیپل اسکلروزیس مراجعه کننده به انجمن ام. اس ایران انجام شده است.

مواد و روش ها: این پژوهش یک مطالعه توصیفی تحلیلی از نوع مقطعی است. تعداد 200 نفر از بیماران  مبتلا به ام.اس مراجعه کننده به انجمن ام. اس ایران در سال 1387 که شرایط ورود به مطالعه را داشتند به عنوان نمونه انتخاب شدند. نمونه گیری به روش نمونه گیری آسان و در دسترس بود. ابزار گردآوری داده ها پرسشنامه بود که به روش مصاحبه تکمیل گردید.اعتبار ابزار از طریق اعتبار محتوی و اعتماد علمی آن به روش آزمون مجدد انجام گردید. اطلاعات پس از جمع آوری با استفاده از آمار توصیفی و تحلیلی (کای دو و آزمون دقیق فیشر و ضریب همبستگی اسپیرمن) و نرم افزار SPSS مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.

یافته ها: نتایج نشان داد5/64 درصد واحدهای مورد پژوهشزن، 32 درصد نمونه ها در رده سنی 49-40 سال و 5/50 درصد متأهل، 5/41 درصد نمونه ها دارای تحصیلات در سطح دیپلم و 63 درصد شاغل بوده اند. 5/50 درصد واحدهای پژوهش در زمینه سازگاری با استرس در وضعیت نامطلوب قرار داشتند و بین میزان روش های سازگاری با استرس و سطح تحصیلات ، شغل و میزان درآمد خانواده و داشتن منابع حمایتی  ارتباط آماری معنی داری وجود داشت.

نتیجه گیری: یافته های پژوهش نشان می دهد واحد های مورد پژ‍وهش در زمینه روش های سازگاری با استرس در وضعیت نامطلوب قرار داشتند و استرس می تواند بر شدت و عود بیماری و در نهایت کیفیت زندگی بیماران تأثیر گذار باشد لذا شناسایی عوامل استرس زا و ارائه آموزش های لازم جهت ارتقاء کیفیت زندگی ضروری به نظر می رسد.