زمینه و هدف:‌ طی دهه اخیر اعتیاد به مواد مخدر یکی از مهمترین مسائل بهداشتی و اجتماعی در ایران بوده است و بر این اساس بررسی اثربخشی درمان‌های روانشناختی بر موضوعات سلامتی و اجتماعی این افراد از اهمیت ویژه‌ای برخوردار است. لذا، مطالعه حاضر با هدف بررسی تأثیر درمان شناختی- رفتاری گروهی و مثبت اندیشی خانواده بر کیفیت زندگی افراد دارای اعتیاد انجام شد.

مواد و روش‌ها: این پژوهش یک مطالعه کارآزمایی بالینی نیمه تجربی می‌باشد که به روش نمونه‌گیری در دسترس و به صورت تصادفی افراد دارای اعتیاد در دو گروه آزمایش (15 نفر) و کنترل (15 نفر) قرار گرفتند. گروه آزمایش به مدت 12 جلسه 90 دقیقه‌ای تحت گروه درمانی شناختی – رفتاری قرار گرفتند. همچنین عضو درجه یک خانواده هر کدام از نمونه‌های مورد پژوهش نیز به مدت 8 جلسه 90 دقیقه‌ای تحت آموزش مثبت اندیشی قرار گرفتند. ابزار بررسی پرسشنامه کیفیت زندگی SF-36 بود که قبل و بعد از مداخله توسط واحد‌های پژوهش تکمیل گردید. همچنین تست مورفین قبل و بعد از آزمون انجام شد. یافته‌ها با استفاده از نرم ‌افزار  SPSS نسخه 16 و روش‌های آمار توصیفی و استنباطی مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند.

یافته‌ها: تحلیل واریانس نمرات کیفیت زندگی و نیز زیر مقیاس‌های آن‌ها نشان داد که دو گروه در نمرات کلی کیفیت زندگی (001/0 P=) و زیر مقیاس‌های آن (05/0P<) تفاوت آماری معنادار داشتند.

نتیجه گیری: نتایج نشان داد که مداخله یکپارچه شناختی – رفتاری گروهی و مثبت اندیشی خانواده بر بهبود کیفیت زندگی افراد دارای اعتیاد موثر می‌باشد.