زمینه و هدف: دیابت شایع‌ترین بیماری غدد درون‌ریز و یک مشکل بهداشتی در حال رشد در تمام سنین و کلیه جوامع بشری است، به همین دلیل با توجه به شیوع بیماری دیابت، توجه به ایجاد راهکارهای مناسب در کنار درمان دارویی برای کنترل این بیماری ضروری به نظر می‌رسد. لذا این پژوهش با هدف تعیین تأثیر آموزش شادمانی به عنوان یکی از جنبه های سبک زندگی بر کنترل قند خون در مبتلایان به دیابت نوع یک انجام شد.

مواد و روش‌ها: پژوهش، یک مطالعه نیمه تجربی از نوع پیش آزمون- پس آزمون با گروه شاهد است که در سال 1390 انجام شد. جامعه پژوهش شامل 30 نفر از مبتلایان به دیابت نوع یک مراجعه‌کننده به بیمارستان شهدای شهر خرم‌آباد بود که به صورت تصادفی انتخاب شدند. در ابتدا جهت جمع‌آوری اطلاعات مربوط به میزان شادمانی از پرسشنامه شادمانی آکسفورد استفاده گردید. سپس میزان قند خون هر دو گروه شاهد و مورد اندازه‌گیری شد و پس از انجام جلسات آموزش شادمانی برای گروه مورد، مجدداً سطح قند خون و سطح شادمانی هر دو گروه اندازه‌گیری شد و اطلاعات به دست آمده توسط نرم افزار spss مورد تجزیه و تحلیل آماری قرار گرفت.

یافته‌ها: نتایج نشان داد که تفاوت بین دو گروه مورد و شاهد از نظر قندخون و شادمانی معنادار بود (0/00P=). بنابراین آموزش شادمانی بر کاهش قندخون و افزایش شادمانی بیماران مؤثر بوده است. میزان این تأثیر در قند خون 62 درصد و در شادمانی 71 درصد می‌باشد.

نتیجه‌گیری: با توجه به اثربخشی آموزش شادمانی بر کاهش سطح قندخون، می‌توان از آن به عنوان یک مداخله رفتاری در مراکز پزشکی در کنار درمان‌های دارویی استفاده کرد.